Μια ματιά στο Impulse Voices του Plini
Ο γνωστός αυστραλός κιθαρίστας μας μιλά για το νεότερο δίσκο του, το Impluse Voice, καθώς και τους ήχους που επιλέγει σε αυτό.
Η ορχηστρική μουσική είναι πάρα πολύ ένα εξειδικευμένο στυλ τέχνης. Το Prog rock / metal είναι αναμφισβήτητα εξίσου εξειδικευμένο ως μορφή μουσικής έκφρασης. Έτσι, το οργανικό prog είναι στο αριστερό άκρο του υποσυστήματος μουσικής όσο μπορείτε να πάρετε πριν μπείτε σε πραγματικά περίεργα και πειραματικά στυλ. Το Impulse Voices θα σας προσφέρει μια τέτοια εμπειρία.
Γενικότερα, αυτό το είδος αναπτύχθηκε πολυ τα τελευταία χρόνια. Στηρίχθηκε σε υπέροχους και διαφορετικούς καλλιτέχνες όπως οι Animals as Leaders, οι sleepmakeswaves, οι Scale the Summit, οι Russian Circles, οι Intervals, οι David Maxim Micic, οι I Built the Sky και πολλοί περισσότεροι. Αναπτύχθηκε δε σε τέτοιο σημείο που πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες ζουν από το να γράφουν, να ηχογραφούν και να περιοδεύουν τη μουσική τους ή να πουλάνε προϊόντα.
Το ύφος της μουσικής αυτής σε τέτοιο σημείο που πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες ζουν από το να γράφουν, να ηχογραφούν και να περιοδεύουν τη μουσική τους ή να πουλάνε προϊόντα.
Οι fans έχουν αυξηθεί, όπως και ο αριθμός των επισκέψεων, των προβολών και των ροών στο Youtube, το Spotify, το Bandcamp και άλλες τέτοιες πλατφόρμες. Οι οργανικοί καλλιτέχνες prog rock και metal περιοδεύουν στον κόσμο (πριν από το Covid-19 ούτως ή άλλως) και το κάνουν εξαιρετικά καλά.
Ένας από τους καλλιτέχνες στην απόλυτη πρώτη γραμμή αυτού του παγκόσμιου κινήματος είναι ο Αυστραλός Plini. Το νέο θαύμα της κιθάρας του Σίδνεϊ μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο του άλμπουμ Impulse Voices. Μέσα από μια συνέντευξη που μας έδωσε θα αναλύσουμε το δίσκο αυτό, αναφέροντας λεπτομερώς τη σκέψη και τις εμπνεύσεις πίσω από τη δημιουργία αυτής της πιο εκλεκτικής και συναρπαστικής συλλογής προοδευτικών μουσικών τραγουδιών χωρίς φωνητικά.
Το ‘I’ll Tell You Someday’ ξεκινά το δίσκο σε καθαρτικό στιλ. Από τις αρχές του περιβάλλοντος, ενσωματώνεται σε ένα σαρωτικό, μεγαλοπρεπές έπος που στέλνει αληθινά ρίγη κάτω από τη σπονδυλική στήλη του ακροατή. Οι κύριες γραμμές του Plini κυματίζουν και γεμίζουν με μελωδία το κομμάτι. Είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο μέρος του άλμπουμ.
Το πιο πρόσφατο single "Papellilo" είναι λίγο πιο blue, λίγο πιο χαλαρό, λίγο πιο βασισμένο σε grooves. Εξακολουθεί όμως να αποτελεί μέρος του πραγματικού στυλ Plini.
Plini: Έκανα μια συνομιλία με έναν φίλο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας γραφής, σχετικά με το ρόλο που θα παίξουν οι άνθρωποι που γνωρίζετε στην υπόλοιπη ζωή σας. Είπα, «τι πιστεύεις ότι θα είναι ο ρόλος μου στο υπόλοιπο της ζωής σου;», και είπε, «Θα σου πω κάποια μέρα». Σκέφτηκα ότι ήταν ένα από τα πιο άνετα πράγματα που είχα ακούσει ποτέ (γέλια).
Νομίζω ότι ταιριάζει ακριβώς με το συναίσθημα του τραγουδιού, είναι αρκετά ζεστό αλλά είναι επίσης περίεργο. Σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι από τους τίτλους των τραγουδιών μου είναι ξεκάθαρα τίτλοι τραγουδιών «prog». Κάπως αφηρημένοι ή επιστημονικοί. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξα και αυτό τον τίτλο για το δίσκο.
Μια άλλη επιρροή ήταν αυτός ο παλιός συνθέτης που ονομάζεται Les Baxter. Ήθελα απλώς να προσφέρω κάποια από αυτά τα εξωτικά τονικά στοιχεία.
Plini: Το κομμάτι ξεκινά με το riff που επαναλαμβάνεται στα πρώτα δύο λεπτά. Αμέσως είχα την ιδέα ότι ήθελα να κάνω κάτι που είχε επιρροές από τους Snarky Puppy. Δεν κατέληξε απαραίτητα με αυτόν τον τρόπο. Φαντάστηκα όμως ότι θα ήταν αυτό το αρκετά επαναλαμβανόμενο τμήμα ρυθμού με πολλά διαφορετικά πράγματα να γεμίζουν γύρω του, σαν να το έπαιζε μια μεγάλη μπάντα.
Και μετά μια άλλη επιρροή ήταν αυτός ο παλιός συνθέτης που ονομάζεται Les Baxter. Πολλά από τα πράγματα του έχουν παρόμοια ατμόσφαιρα. Κομμάτια που θα ήταν στο soundtrack σε ταινίες περιπέτειας πριν από την Ιντιάνα Τζόουνς, όταν ταξιδεύοντας στον κόσμο ήταν ακόμα αρκετά εξωτικό. Ήθελα απλώς να προσφέρω κάποια από αυτά τα εξωτικά τονικά στοιχεία.
Ο τίτλος ήταν στη λίστα που είχα με πιθανούς τίτλους τραγουδιών. Περπατούσα πολύ, και πολλοί άνθρωποι φαίνεται να έχουν το μπουκαμβίλιο λουλούδι και θα ήθελα πολύ να λέω ένα τραγούδι «Bougainvillea». Όπως γνωρίζετε, ως Αυστραλός, το «bogan» μέρος του δεν είναι πολύ κολακευτικό. Υπάρχει ένα στίγμα σε αυτήν τη λέξη, ακόμα κι αν δεν έχει καμία σχέση με το λουλούδι. Έκανα λοιπόν μια αναζήτηση στο Wikipedia και διαπίστωσα ότι το «papellilo» είναι το Περουβιανό-Ισπανικό όνομα για το ίδιο λουλούδι. Και στη συνέχεια, αρκετοί οπαδοί της Ισπανίας επισήμαναν ότι αυτό είναι και το όνομα ενός είδους χαρτιού όταν στρίβουν ένα τσιγάρο!
Το «Perfume» διατηρεί την περιστρεφόμενη ατμόσφαιρα που δημιούργησε το «Papellilo», αν και προσθέτει ένα λίγο πιο τρομακτικό και πειραματικό ύφος. Ίσως είναι το πιο τρομακτικό κομμάτι του Impulse Voices.
Plini: Ήταν το πρώτο τραγούδι που έστειλα στον ντράμερ μου Chris. Μου άρεσε πώς ακούγεται, θεματικά, αλλά μισούσα το πώς ακούγεται όσον αφορά το ρυθμό που έχω προγραμματίσει για αυτό. Ήταν ένα είδος ντίσκο Plini. Γι ‘αυτό το έστειλα και του είπα:
«Μου αρέσει πολύ, αλλά το μισώ επίσης, μπορείς να βρεις κάτι λίγο περίεργο για να με βοηθήσει να το γουστάρω ξανά; Μου έστειλε περίπου οκτώ διαφορετικά tracks και κατέληξα να επιλέξω ένα από αυτά. Είναι αυτό το μοτίβο hi-hat που το κάνει να ξεχωρίζει.
Νομίζω ότι είναι το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι στο άλμπουμ. Είναι αρμονικό και από εκέι πήρε το όνομά του.
Μια ήσυχη εισαγωγή πιάνου ανακοινώνει την άφιξη του "Last Call", μιας άλλης εξερεύνησης μπλουζ με grooves. Και πάλι, η επιλογή των chords του είναι εξαιρετικά καλαίσθητη. Αυτό κάνει το κομμάτι να ανεβαίνει στα ύψη.
Plini: Το “Last Call” ήταν σχεδόν ο τίτλος του άλμπουμ. Σκεφτόμουν απλώς τις τρέχουσες εμπειρίες και τα συναισθήματα που είχα τα τελευταία χρόνια. Πάντα μου αρέσει να κάνω ένα ταξίδι στο τέλος μιας περιοδείας, οπότε θα μένω σε μια πόλη για λίγο μετά. Αυτό το συναίσθημα παίρνω όταν τελειώσει και πηγαίνω στο σπίτι. Είναι σαν να μην θέλω να τελειώσει. Είναι τόσο μελαγχολική η μελωδία του. Σα να μην υπάρχει καμιά θετική προοπτική.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει επίσης όταν είσαι ένα μπαρ που περνάς καλά και καλούν τα τελευταία ποτά. Πρέπει να είστε χαρούμενοι με τη διασκέδαση που είχατε μέχρι τότε και στη συνέχεια να κλείσετε τη μέρα. Αυτό το τραγούδι είναι ένα από τα πιο jazz κομμάτια στο Impulse Voices. Ίσως από τα πιο jazz κομμάτια που έχω γράψει ποτέ Μου θύμισε τη Νέα Υόρκη. Το να πηγαίνω σε τζαζ κλαμπ η κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν ο τίτλος αυτός συνδέεται με το τραγούδι.
Το κομμάτι του τίτλου διαθέτει ακόμα περισσότερη από τη φημισμένη δυναμική του Plini.
Plini: Υπάρχει κάτι αστείο ή ειρωνικό για το πιο σύντομο τραγούδι που είναι το κομμάτι του Impulse Voices. Αυτό το βοήθησε. Οσον αφορά τον τίτλο, άκουγα ένα podcast ψυχολογίας, και μιλούσαν για τις παρορμητικές φωνές. Ήταν οι φωνές στο κεφάλι σου από όταν ήσουν παιδί. Βασικά σε οδηγούν να κάνεις όλα τα αστεία πράγματα που κάνεις όταν είσαι ένα παιδί, όπως τρώτε να χώμα και παίζετε με έντομα. Και όταν μεγαλώνεις, η ενήλικη ζωή και η σοβαρότητα πνίγει αυτές τις φωνές.
Έτσι, αυτός ο τίτλος ήταν σαν να προσπαθείτε να ενισχύσετε εκ νέου τα παιδικά ένστικτα που έχετε, ειδικά με τη μουσική. Ένας ενήλικος που τρώει χώμα είναι πιθανώς λιγότερο αποδεκτός από το να διασκεδάζει με τη μουσική. Είναι κάτι που είναι σημαντικό και είναι κάτι που πολλοί επαγγελματίες μουσικοί δεν πρεέπει να ξεχάσουν.
Αυτό το τραγούδι καλύπτει αρκετά μουσικά εδάφη και φάνηκε να ταιριάζει με αυτήν την ιδέα.
Το 'Pan' εισάγει ένα ακόμη νέο και διαφορετικό στοιχείο στο παιχνίδι. Ένα γλυκό σαξόφωνο bluesy / jazzy που καταπραΰνει και εκρήγνυται. Υπάρχει μια μονομαχία με την απότομη κιθάρα, καθώς ο Plini αποδεικνύει ότι μπορεί να κανει shred. Ένα άλλο πραγματικό κομμάτι σε ένα μνημειώδες άλμπουμ.
Plini: Είναι ένας συνδυασμός του Πάνα, του Έλληνα θεού. Νομίζω ότι ήταν ο μόνος θεός που δεν είχε κίνητρο για να κάνει μεγάλο καλό ή μεγάλο κακό. Ήταν αυτός ο αναιδής μάγκας που πέρναγε καλά.
Και μετά παρακολουθούσα αυτό το διαστημικό ντοκιμαντέρ με τον Παν, το φεγγάρι του Κρόνου. Σκέφτηκα ότι είναι πραγματικά ένα χαριτωμένο φεγγάρι. Είναι αυτό το μικροσκοπικό μικρό πράγμα εκεί έξω που κρέμεται γύρω από τον Κρόνο.
Έτσι, αυτό το τραγούδι αποδείχθηκε το πιο djent τραγούδι στο άλμπουμ. Νομίζω ότι υπάρχει σχεδόν ένα στερεότυπο του djent πάντα επηρεασμένο από την αστρονομία. Γι’αυτό σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το κάνω με αυτό το κομμάτι.
Το «Ona / 1154» προσφέρει μια χαλαρή ανάπαυλα μεταξύ του «Pan» και του κομματιού που κλείνει το Ιmpulse Voices. Το κάνει δε με πραγματικό στιλ. Το bluesy, noodling μεταξύ της κιθάρας και του πιάνου στο τέλος είναι πολύ γλυκό.
Plini: Το Ona είναι ένα καφέ στο Marrickville του Σίδνεϊ στο οποίο πήγαμε ενώ ηχογράφήσαμε αυτό το τραγούδι. Αν το κοιτάξετε, είναι πολύ σοβαρό μαγαζί. Ο Chris ο ντράμερ μου έχει έναν φίλο που εργάζεται εκεί. Νομίζω ότι είχαμε πιεί περίπου πέντε καφέδες ο καθένας. Όλοι διαφορετικές γεύσεις, όλοι είχαν σερβιριστεί σε διαφορετικά φλιτζάνια για να γευτούμε τις διαφορετικές γεύσεις και όλα τα σχετικά.
Νομίζω ότι ο συνδυασμός του να είμαι στο στούντιο, του πολύ καφέ και του να περνάω καλά, ήταν σαν να πρόκειται να ονομάσω ένα τραγούδι μετά από αυτή την εμπειρία.
Και τότε, το 1154 είναι το όνομα ενός ιταλικού εστιατορίου στο Ουέλλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Η πρώτη και μοναδική φορά που παίξαμε στο Γουέλινγκτον ήταν πέρυσι. Ήταν απίστευτο να παίζω κάπου που δεν είχα παίξει ποτέ πριν. Ήταν μια από τις μέρες που όλα πήγαιναν καλά. Παρόλο που έβρεχε, αλλά είναι μια πραγματικά όμορφη πόλη. Πήγαμε λοιπόν σε αυτό το εστιατόριο και ήταν μια τόσο ευχάριστη εμπειρία. Το κοίταξα, και το 1154 ήταν προφανώς η χρονιά που τα ζυμαρικά εφευρέθηκαν.
Οπότε ο καφές και τα ζυμαρικά είναι δύο από τα αγαπημένα μου πράγματα. Υποθέτω ότι είναι κρίμα να το αποκαλύψω αυτό, αλλά ταυτόχρονα δεν νομίζω ότι ενοχλεί τους ανθρώπους. Ακούγεται εντελώς σαν ένας μυστηριώδης τίτλος, αλλά μου αρέσει από αυτό προέρχεται. Από δύο από τις απλές μορφές διατροφής που υπάρχουν.
Θέλατε ένα μεγάλο φινάλε; Το έχετε; Το «The Glass Bead Game» είναι ένα απόλυτο στολίδι του Impulse Voices. Είναι εννέα λεπτά οικοδόμησης και δυναμισμού που ολοκληρώνει τα πράγματα υπέροχα και οδηγεί τον ακροατή σε ένα ταξίδι στα ηχητικά τοπία που μόνο αυτός ο ευφάνταστος νεαρός καλλιτέχνης θα μπορούσε να συλλάβει και να εκτελέσει.
Plini: Νομίζω ότι επειδή το τραγούδι είναι τόσο prog, άξιζε έναν τέτοιο τίτλο. Το Glass Bead Game είναι ένα βιβλίο, το οποίο δυστυχώς δεν έχω διαβάσει. Κάθισε στο ράφι της βιβλιοθήκης, στην πραγματικότητα. Σχεδίαζα να το διαβάσω πριν τελειώσω το άλμπουμ, ώστε να μπορέσω να γίνω πιο αυθεντικός, αλλά απλά δεν το έκανα. Διάβασα το blurb, και θεματικά έχει πολλές ιδέες για την κοινωνία, γενικά πράγματα που θα ήθελα να σκεφτώ ότι προσπαθώ να μεταφέρω σε ένα τραγούδι σαν αυτό. Παρόλο που γράφω μόνο μουσική για διασκέδαση. Φαινόταν απλά ένας κατάλληλος τίτλος για ένα τραγούδι prog. Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το Impulse Voices.
Plini – Impulse Voices tracklisting
1. I’ll Tell You Someday
2. Papelillo
3. Perfume
4. Last Call
5. Impulse Voices
6. Pan
7. Ona / 1154
8. The Glass Bead Game
