Οι Iron Maiden, το Senjutsu και η Επιστροφή του Αυτοκράτορα (της Μέταλ)
Οι Iron Maiden επιστρέφουν δυναμικά. Το Βρετανικό συγκρότημα παρουσίασε το νεότερο album του, με τίτλο Senjutsu, έναν δίσκο που δείχνει να είναι από τους καλύτερούς του συγκροτήματος.
Δυναμικό comeback για τους Iron Maiden! Οι “Eddie and the boys”, επιστρέφουν μετά από 6 ολόκληρα χρόνια με την νέα τους πολυαναμενόμενη δουλειά, ονόματι “Senjutsu” (Στα Γιαπωνέζικα μεταφράζεται ως στρατηγική/τακτική) και κραδαίνοντας τις Γιαπωνέζικες Κατάνες τους, κατατροπώνουν τους αμφισβητές τους μια για πάντα!
Δυναμική εκκίνηση
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομότιτλο “Senjutsu” (Smith/Harris) κάτω από τις ιαχές των πολεμικών τυμπάνων του Nicko McBrain (επηρεασμένος από την Αρχαία Γιαπωνέζικη τέχνη “ kumi-daiko”). Ταυτόχρονα, μας κατακεραυνώνει η κιθάρα του Adrian Smith και τα αγέραστα φωνητικά του Bruce Dickinson. Η διάρκεια του κομματιού στα 8 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα (σχεδόν μικρό για τα δεδομένα του δίσκου θα έλεγε κανείς). Ακούγοντας το κομμάτι, πλέον έχουμε μπεί στο ψητό για τα καλά, αφού το “Senjtusu”, μας δίνει μια πρώτη γεύση για την κατεύθυνση του δίσκου. Και είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε…
Συνέχεια και χωρίς να χάσει λεπτό αυτή την φορά με εισαγωγές, ακολουθεί το δεύτερο single του δίσκου “Stratego”(Gers/Harris). Μια από τις δυο συνεισφορές του “χορευτή”- κιθαρίστα του συγκροτήματος Janick Gers για το “Senjutsu”, που όσο περνάει ο καιρός βάζει και αυτός την υπογραφή του στην αστρονομική αξία της δισκογραφίας των Iron Maiden. Στα 4:59 λεπτά διάρκειας του Stratego, έχουμε το εμβληματικό πλέον “Maiden Gallop”, ένα εξαιρετικά κολλητικό ρεφρέν και σόλο που σε κάνουν να θες να πιάσεις την σκονισμένη σου κιθάρα και να τα δοκιμάσεις! Για το βίντεο κλιπ του κομματιού οι Iron Maiden συνεργάστηκαν με το Adult Swim, και το αποτέλεσμα εκπληκτικό…με τον Eddie να παίζει Shogi (Γιαπωνέζικο Σκάκι).
Συνέχεια με το 'The Writing on the Wall'
Για το επόμενο κομμάτι δεν θα πούμε και πολλά (μπορείτε να δείτε μια πιο πλήρη ανάλυσή μας εδώ). Πρόκειται για το “The Writing on the Wall” (Smith/Dickinson). Κυκλοφόρησε στα μέσα Ιουλίου σαν πρώτο Single, εκπλήσσοντας τους πάντες με ένα εξαιρετικό animated βίντεο κλιπ, το οποίο σκηνοθετήθηκε από τον Nicos Livesey. Η ιστορία του είναι βγαλμένη απο το μυαλό του Bruce Dickinson. Λίγο Southern Rock, λίγο British Heavy Metal και έναν Adrian Smith να… οργιάζει με το σόλο του.
Ακολουθεί το “Lost in a Lost World” (Steve Harris), το πρώτο “επικό” του Senjutsu λοιπόν, και λειτουργεί σαν μια πρώτη ανάπαυλα. Αργό, μεθοδικό και μελωδικό, με διάρκεια στα 9:31 λεπτά. Σε αυτό, ο Steve Harris μας θυμίζει γιατί θεωρείται από τους κορυφαίους (αν όχι ο κορυφαίος) συνθέτες της σκηνής. Μας έχει συνηθίσει (ή καλυτερα κακομάθει) σε ένα με δυο δεκάλεπτα αριστουργήματα σε κάθε δίσκο των Iron Maiden. Το Senjutsu όμως διαφέρει στο γεγονός ότι εδώ ο ‘Harry‘ μας χαρίζει όχι δυο και τρία, αλλά τέσσερα. Να σημειωθεί επίσης και η εξαιρετική ερμηνεία του Bruce Dickinson στο συγκεκριμένο κομμάτι, που μετά από όλα όσα έχει περάσει με την υγειά του, μας εκπλήσσει με τις αστείρευτες ικανότητες του.
Κλείνοντας τον πρώτο δίσκο
Στο “Days of Future Past” (Smith/Dickinson), βιώνουμε το πως είναι να είσαι αθάνατος, και να περπατάς πάνω σε αυτή τη γη για πάντα. Όλα αυτά μέσα από τους στίχους του Bruce. Το μικρότερο (4:03) κομμάτι σε διάρκεια (αλλά όχι ποιότητα) του δίσκου. Είναι εξαιρετικά δυναμικό, με προφανείς επιρροές Hard Rock–σήμα κατατεθέν του Adrian Smith πλέον- και δίνει μια άλλη αίσθηση στην δομή του “Senjutsu”.
Τον πρώτο δίσκο από την δυάδα του “Senjutsu”, κλείνει το “The Time Machine” (Gers/Harris). Δεύτερη συνεισφορά του Gers. Σε συνεργασία με τον καπετάνιο Steve, μας ταξιδεύουν με τις κλασσικές πλέον αλλαγές ρυθμού και μελωδίας που έχουμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια στην μουσική των Maiden. Ένα κομμάτι που επαληθεύει τον τίτλο του μιας και θυμίζει πολύ την πρώτη δουλειά των Maiden μετά το πολυαναμενόμενο Reunion του μακρινού πια 2000, το Brave New World.
Δεύτερος δίσκος λοιπόν από το “Senjutsu”, και αυτό που έχω να πω είναι ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας...
Το “Darkest Hour” (Smith/Dickinson) ανοίγει το δεύτερο LP του “Senjutsu”. Σκοτεινό και βαρύ μουσικά αλλά και θεματικά, μιας και αναφέρεται στις επιλογές αλλά και στην ζωή του Winston Churchill. Αποτελεί ένα από τα πιο “straightforward” κομμάτια της Σιδηράς Παρθένου. Έχοντας πραγματικά Heavy Metal riff και τον Adrian Smith (για μια ακόμη φορά) να μας επιβεβαιώνει, γιατί οι Maiden χωρίς αυτόν δεν είναι ίδιοι.
Όπως είπα και παραπάνω, ο Steve Harris μας έκανε την χάρη αυτή τη φορά να μας χαρίσει τέσσερα από τα δικά του, μοναδικά αριστουργήματα. Έτσι το Senjutsu κλείνει με 3(!) συνεχόμενα. Ένα πραγματικό δώρο για τους φαν των Maiden.
Συνέχεια στο δεύτερο δίσκο
Την τριάδα φωτιά ανοίγει το “Death of the Celts” (Steve Harris) και μας ταξιδεύει στην εποχή των Κελτών πολεμιστών. Το τραγούδι αυτό θα μπορούσε σχεδόν να χαρακτηριστεί και “sequel” του “The Clansman” (Steve Harris), από τον δίσκο Virtual XI, όχι μόνο θεματικά αλλά και μουσικά. ΄Μάλιστα, όπως έχει αποδείξει η αγάπη του κοινού για το συγκεκριμένο κομμάτι, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Η διάρκεια του κομματιού είναι στα 10:20 και ομολογώ ότι όταν το ακούω, δεν θέλω να τελειώσει. Άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία του Dickinson, που τα δίνει όλα στα φωνητικά. Σαν άλλος William Wallace μας κάνει να θέλουμε να αρπάξουμε το τσεκούρι μας, την ασπίδα μας και να πολεμήσουμε για την φατρία μας. To κιλτ δεν είναι απαραίτητο, άλλα σίγουρα βοηθάει!
Αν είχατε ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν το “Powerslave” αν οι Maiden το είχαν γράψει το 2021, τότε μην αναρωτιέστε άλλο. Απλά ακούστε το “The Parchment” (Steve Harris). Σχεδόν 13 λεπτά(!), μυστηρίου, θεματικής heavy metal μουσικής με riff βγαλμένα μέσα από τις ερήμους και τις πυραμίδες της Αρχαίας Αιγύπτου. Οι τρίπλες κιθάρες τραγουδούν την μελωδία που έχει στο μυαλό του ο Steve Harris και το αποτέλεσμα είναι σαν όαση μέσα στην καυτή έρημο.
Το κλείσιμο του δίσκου
Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της θεματικής ενότητας των επικών αριστουργημάτων του Steve Harris, φτάνουμε και στο τέλος του “Senjutsu” σαν σύνολο. Το δύσκολο αυτό εγχείρημα πέφτει στο “Hell on Earth” (Steve Harris). Αυτό το κομμάτι θέλει πολλά “playthroughs” για να μπορέσει κάνεις να εκτιμήσει την πραγματική του αξία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Steve έχει πολλά ακόμα να δώσει στο μουσικό στερέωμα, μιας και φαίνεται να είναι ακόμα στο απόγειο της 40χρονης μουσικής του καριέρας.
Το “Hell on Earth” περιεχέι όλα όσα κάνουν τους Iron Maiden να είναι αυτοί που είναι. Μελωδική, και συναισθηματική εισαγωγή και απότομες αλλαγές από μελωδία σε μελωδία. Όλα αυτά στο ρυθμό από τα καλπάζοντα τύμπανα με την υπογραφή του McBrain. Τα φωνητικά από τον Bruce Dickinson, γίνονται ένα με τις κιθάρες των Smith, Murray και Gers. Επιστέγασμα όλων, ο μαέστρος Steve Harris. Αποτελεί εκέινον, που τους κρατάει όλους (μαζί και εμάς), μέσα στην περιπέτεια και το ταξίδι που μόνο αυτός μπορεί να ενορχηστρώσει…
Από όλα τα κομμάτια, το συγκεκριμένο είναι εκείνο που ανυπομονώ να ακούσω περισσότερο στο επόμενο live. Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν. Το “Hell on Earth” στέκεται άνετα και ισάξιο δίπλα στους επικούς “γίγαντες” των Maiden. Κομμάτια όπως τα “Hallowed be thy Name”, “Rime of the Ancient Mariner”, “Phantom of the Opera”, “Seventh Son of a Seventh Son”, “Alexander The Great”, “Dance of Death” και “For the Greater Good of God”.
Τελικές σκέψεις
Συνοψίζοντας το “Senjutsu”, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Όσο περνάει ο καιρός και η σκόνη από τον χαμό που δημιουργεί η άφιξη ενός νέου Maiden δίσκου καταλαγιάσει, τότε θα φανεί και η αξία του. Ένας δίσκος που ανοίγει την τρίτη(!) εικοσαετία της καριέρας των Iron Maiden θριαμβευτικά. Up the Irons!
Highlights του “Senjutsu”: “Hell on Earth”, “Death of the Celts”, “The Parchment”, “The Writing on the Wall” και “Senjutsu”.
Υ.Γ. Εξαιρετικό βρίσκω και το album art, όπως και την ιδέα του Eddie σαν Samurai. Ρίξτε μια ματιά στις πολλές και διάφορες εκδόσεις του “Senjutsu”, μιας και είναι όλες πολύ ενδιαφέρουσες.
