Αποτελεί το κομμάτι που ξεχώρισα προσωπικά από το δίσκο. Από την αρχή με τράβηξε με το κοφτό, ρυθμικό του riff. Θυμίζει κάτι από Black Keys και Big Nose Attack, στο πιο punk φυσικά. Πάτησα αρκετά repeat πριν πάω στο επόμενο και τελικά, κατέληξα να το προσθέσω στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Το κομμάτι διαθέτει και funk στοιεία. Ιδιαίτερο highllight ήταν το σημείο της γέφυρας (περίπου στο 2:15) όταν και η μελωδική γραμμή του μπάσου, μου θύμισε έντονα το κομμάτι από την ταινία του Δαλιανίδη, Η Κόμισσα της Κέρκυρας. Εκεί που οι ιταλοί μουσική παίζουν ένα από τα κομμάτια τους (μεγάλη cult αναφορά!). Πραγματικά, αξίζει να το ακούσετε με ιδιαίτερη προσοχή, μιας και διαθέτει πολλά μουσικά στοιχεία.